Ben genellikle Ülkemin kaderiyle kendi duygu ve düşüncelerimi hep benzetmişimdir. Hayatı futbol maçına benzetmişimdir mesela. Hayata 1- 0 yenik başladığımız bir coğrafyada doğmayı biz istemedik tabi ki. Ama pişman mısınız derseniz kesinlikle öyle bir şey söz konusu bile değil. Hatta üstüne üstlük bu coğrafyada doğduğum için ve yaşadığım için hep memnun olmuş ve nereye gitsem özlemişimdir. Yıllar önce başımdan geçen bir şey, şuanda ülkemizin yaşadığı sorunları bana anımsattı. Memleket özlemim de belki de bundan dolayıdır. Bir varmış bir yokmuş ile başlamayan ve gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi olan bir olay. Dünyada benimsenmek istenen iyilik, dürüstlük, her şeyin sevgiyle kazanılacağı öğretildi ailemiz tarafından bize. Savaş, kan, gözyaşı gördük yıllarca, çocuklar ah çocuklar; masum, savunmasız ve günahsız insanlar, hep bir yanımızı eksik bıraktı mutlaka bizim. Bir insana çok güvenip onun size hiçbir zaman yanlış yapmayacağını bildiğiniz zamanlar olmuştur mutlaka. Hatta namusum hariç her şeyimi teslim ederim dediğiniz. Ama onun da bir insan olduğunu aklımıza dahi getirmediğimiz insanlar. Ancak hep unutup duruyoruz bu kısmı. İnsanoğlu beşer ve şaşar. Bazı insanlar vardır, güvenmezsiniz, sevmezsiniz hatta sizin arkanızdan çok söz söyler de umursamazsınız, ancak bir gün kaldıramayacağınız derecede bir iftira veya karalama kampanyasıyla karşı karşıya kaldığınız o an patlama yaşarsınız. Son zamanlarda özellikle Avrupa Birliği ülkelerinin bize karşı tutumlarına laf ediyoruz ya; ben çocukluğumdan beri onların zaten bizi sevmediklerini ve bizim ilerlememizi durdurmak için ellerinden gelen her şeyi yaptıklarını biliyorum. Bunu devlet büyükleri bilmiyorlar mı? Bizden daha iyi biliyorlar tabii olarak. Ama onların vereceği tepkiler ile bizim verdiğimiz tepkiler daima farklı, bunun farkında olmamız lazım. Aynen bizim buralarda kavga eden çocukların birbirlerine verdikleri tepkilerle, büyüklerin vereceği tepkilerin farklı olması gibi. Burada yanılsama yaşayabiliriz. (Bazen büyükler küçüklerden daha da ileri gidip düşman olabiliyorlar, hatta daha da ilerisi.) Avrupa Birliğindeki kimi ülkelerin aslında iç yüzünü zaten biliyoruz. Onların bizim için düşündükleri güzel şeyler olmadığını da. Peki neden sesimizi çıkarmıyoruz/çıkaramıyoruz? Çünkü sesimizi çıkardığımızda bizi tehdit edecekleri konular çok fazla. Bölgesel sorunlar, ekonomik sorunlar, stratejik planlar. Yıllarca dışarıdan uçak, helikopter, İHA alıp onların istediği gibi kullandık. STOP düğmesi onların elinde olan ekipmanlar yani. Yahu adama sormazlar mı? Ticaret yapıyorsun, bir sürü para veriyorsun, ama dükkânın anahtarı ve kasa sende değil, başkasında. Senin buradan kazancın ne? Koskoca Hiç. Ve ne olursa olsun, onlardan bir şey talep ettiğinizde mutlaka sebep ve kanıt isterler. Ama bu da yetmez. Bazen bu hükümetin işi değil, yargıya intikal etti derler. Bazen kapıyı sebepsiz kapatıp OHAL ilan ederler. Bazen sizi ülkelerinde istemezler. Ama en terbiye sınırlarını aşan kısım ise; Diplomatik Pasaportlu bir insanı alıkoymak ve sınır dışı etmek. Diplomatik pasaportlu bir AB ülkesi yöneticisini biz sınır dışı etsek mesela! Neler olabileceğini düşünsenize. Diplomatik krizler, AB Parlamenterler Meclisinden kınamalar, AB Parlamentosundan muhtıralar! Bir gün özlemini çektiğimiz daha ileri demokrasi, daha özgürlükçü bir ülke hayaliyle yanarken iç meselelerden uğraşmaktan dışarıya zaman bulamıyoruz. Aynen ailemizdekiler gibi. Aile içinde sorunlar oldukça ne para kazanabilirsiniz ne ticaret yapabilirsiniz ne de sağlıklı düşünebilirsiniz. Ama inandığımız müddetçe her şey daha güzel olacak muhakkak. İnanmak ve azmetmek, biz göremesek de çocuklarımız daha güzel bir yarına kavuşur ümidiyle yaşamak güzel…Sağlıcakla kalın
